Лера Сом / Лера Сом
Лера Сом более известна в Беларуси как бард, автор и исполнитель своих песен и поэтесса — у неё вышло пять поэтических сборников. Но на вопрос в одной из анкет: Какую ещё книгу вам хотелось бы написать?, она ответила: Качественную белорусскую фантастику. В 1993 году в журнале «Маладосць» были опубликованы её фантастические рассказы «Некалькі гісторый з жыцця Руніты Магі», в 2001 году в журнале «Першацвет» — повесть «Суполка Вогнішча» (есть также пьеса под тем же названием). В 2010 году перевод повести на русский под названием «Пленники Костра» вошёл в состав сборника «Грани».
Справочная информация:
Лера Сом, настоящее ФИО — Елена Владимировна Сом (белор. — Алена Уладзіміраўна Сом; 12 августа 1966; Полоцк) – белорусская поэтесса, бард, писатель.
Окончила художественно-графический факультет Витебского пединститута и филологический факультет Белорусского государственного университета.
Работает преподавателем белорусского языка и рисования.
Была одним из руководителей полоцкого литературного объединения «Надзвінне».
Многократный участник фестивалей бардовской песни.
Живёт в Полоцке.
Основная библиография:
Художественная проза:
Суполка Вогнішча : аповесць (2001)
Поэзия:
Блюз каралеўскае кухні : вершы і песьні (1994)
Адзінокая зорка : вершы i песні (1996)
Там, на небе : вершы (2000)
Свабода слова зіма : вершы (2005)
Каралева прыйдзе ноччу : вершы пра каханьне (2007)
Стихи из первого сборника Леры Сом — вполне по профилю сайта Лаборатория фантастики :
ЗДАНІ-І, ХАТНІЯ
Я не баюся зданяў,
Здані — мае сяброўкі.
Мне зь імі так прыемна
Ноччу папіць гарбаты...
Выправіць на світаньні,
І памахаць рукой ім:
— Заўтра прыходзьце, заўтра,
Дзень не такі працяглы...
Здані прыходзяць разам
3 вопытам успамінаў —
Душы сяброў памерлых,
Душы сяброў сыйшоўшых...
Як нам бывае добра
Разам каля каміна!
Тут не ўзьнікае спрэчак,
Тут не патрэбна сонца.
Тут я адна старэю,
Ім жа заўсёды столькі
Колькі было калісьці
Днём разьвітаньня нашым.
Некаму — роўна дваццаць,
Некаму — трыццаць восем...
Колькі снягоў растала,
Колькі апала лісьця...
Толькі адна хвалюе
Думка мяне: па сьмерці
Зданьню ў чыю кватэру
Прыйдзецца мне ўваходзіць?..
Я не баюся зданяў —
Здані мае сяброўкі...
Я не баюся зданяў —
Мне зь імі так прыемна...
Я не баюся зданяў —
Заўтра заходзьце, заўтра!..
ЗДАНІ-2, ДАРОЖНЫЯ
Па дарозе зь Вільні на Полацак
Уцякаем ад навальніцы...
Нам маланкі б'юць наўздагонку,
Нам грамы разьдзіраюць вушы...
Па дарозе зь Вільні на Полацак,
Са сталіцы і да сталіцы
Мкнуцца нашыя абалонкі,
Ненадзейны прытулак душаў...
Па дарозе зь Вільні на Полацак
Шаты дрэваў, крыжы і дахі,
Часткі вечнага краявіду,
Непаўторныя і ў падобным...
Па дарозе зь Вільні на Полацак
Адыходзяць начныя жахі,
Тыя, што працінаюць дзідай
Розум хіжы і самаробны...
Па дарозе зь Вільні на Полацак
Назаўсёды імчацца дадзена.
Можа, нехта за нас памоліцца,
Да дзівацкіх учынкаў схільны...
I дарога зь Вільні на Полацак —
Вось адзінае, што не скрадзена...
Нам не трапіць ніколі ў Полацак,
Нам ніколі ня ўбачыць Вільню.
ЗДАНІ-3, ХЭЦЬЦІ-ХА,
Genius Loci аднаго старажытнага гораду
Я genius Loci, я помню дзяцінства
Гэтага гораду, гэтае песьні...
Шкада, калі не ўваскрэсьне
Маё і тваё адзінства...
Пакуль ты гоніш свайго каня,
Здалёк за табой сачу...
Ну як успомніць маё імя,
Калі ніколі ня чуў?..
Пакуль не ўзьнялося рашучае сонца,
Улада мая і бязважкае поўні.
Кілішкі віном напоўні,
Хоць так зазірні ў бясконцасьць.
Твае сяброўкі, твая туга,
Жыцьцё насуперак сну...
Сярод сьпякоты альбо ў снягах
Жадаеш знайсьці адну...
Ты любіш знямоглы, скалечаны горад,
Той самы, чыя ад пачатку душа я.
Калісьці я вырашала,
А сёньня паўсюдны морак...
...Аднойчы мне хопіць моцы
На прывід даўнейшай залы...
— Я Хэцьці, genius Loci,
Пачуй, што я падказала...
цитировать